یادداشت درباره نظام صنفی کشاورزی

 نظام صنفی کشاورزی یک ساختار برآمده از خود کشاورزان است و مدیریت کار دست خود کشاورزان می باشد. دارای وظایف کارکردهای اجتماعی است و لذا مسئولیت اجتماعی سنگینی را بر دوش می کشد که نهادهای دیگر فاقد آن می باشند. نظام صنفی ویژگیهایی از لحاظ غیرانتفاعی بودن و غیرسیاسی بودن نیز دارد و اتکای اصلی فعالیت این نظام به همین درآمدهای محدود حق عضویت و صدور و تمدید پروانه فعالیت می باشد. بر این اساس نظام صنفی نیازمند یک مدیریت قوی، دلسوز و از خود گذشته می باشد که بتواند مدیریت لازم را در منابع محدود خود بعمل آورده و در عین حال پاسخگوی دهها دغدغه کشاورزان و بهره برداران بخش کشاورزی باشد.ما شاهد هستیم اعضای هیأت مدیره های نظامهای صنفی کشاورزی وقت و زندگی خود را در جهت منفعت عمومی گذاشته اند و خون دل می خورند تا نظام صنفی کشاورزی را به اینجا برسانند.مشکلات بسیاری فرا روی نظامهای صنفی کشاورزی است اما باید به این نکته اذعان داشت راه و مسیر حرکت نظام صنفی برای حل و فصل این مشکلات است و در زاویه ای دیگر می توان گفت موجودیت نظام صنفی کشاورزی برای حل این مشکلات است.نظام صنفی کشاورزی به عنوان یکی از انواع تشکلهای ایجاد شده جدید در بخش کشاورزی با ماهیت غیرانتفاعی، غیردولتی و غیرسیاسی، فراگیرترین تشکل ایجاد شده در این بخش می باشد که عموم کشاورزان و بهره برداران بخش کشاورزی و منابع طبیعی کشور را در صدد است پوشش دهد.ضرورتهای شکل گیری این نهاد در بخش کشاورزی عمدتاً به مسایل هویتی، شغلی، اجتماعی و اقتصادی کشاورزان برمی گردد. از جمله:کشاورزان نیازمند هویتی قانونی و رسمی می باشند،کشاورزان نیازمند پیگیری مطالبات خود در حوزه های مختلف اجتماعی و اقتصادی می باشند، کشاورزان نیازمند نقش آفرینی و تأثیر گذاری بر تصمیم گیریها و تصمیم سازی ها می باشند، کشاورزان نیازمند تشکیلاتی قدرتمند برای دفاع از حقوق و منافع خود هستند،همچنین در بخش کشاورزی:نیازمند نظم پذیر شدن بخش کشاورزی برای مدیریت بهتر آن می باشیم؛نیازمند سازمانی هستیم که حقوق مصرف کنندگان و حفظ و حراست از منابع پایه از جمله آب و خاک را نیز مورد توجه قرار دهد؛نیازمند استاندارسازی مشاغل و مهارت پذیر کردن شاغلین بخش کشاورزی می باشیم؛نیازمند داشتن اطلاعات به روز از بخش می باشیم؛نیازمند توجه به آموزش های تخصصی و عمومی و توانمندسازی کشاورزان و ترویج پذیرکردن آنها می باشیم؛و نهایتاً نیازمند برقراری تعامل لازم بین کشاورزان و بهره برداران بخش با دولت می باشیم. تشکیل۴۱۱ نظام صنفی شهرستانی،۳۲ نظام صنفی استانی،عضویت بیش از یک میلیون کشاورز و بهره برداران بخش کشاورزی و صدور بیش از۸۰۰هزار فقره پروانه فعالیت برای آنها، نتیجه تلاش و زحمت اعضای هیئت مدیره و کارگزاران دولتی بخش کشاورزی در نظام صنفی کشاورزی بوده است. با این ظرفیت بزرگ ایجاد شده این نظام ظرفیت تحقق موارد فوق را دارد و عملکرد آن در برخی از شهرستانهای کشور این امر را به خوبی نشان داده است.انتظار می رود نظام صنفی کشاورزی با ورود به مدیریت کشاورزی در فرآیند کشاورزی از تولید تا بازار وارد شود و بتدریج در تغییر نگرش کشاورزان و اصلاح فرآیندها تأثیرگذار باشد.اما مشکلی وجود دارد که ظرفیت صنفی شدن هنوز در بخش کشاورزی ضعیف است، انتظار می رود نظام صنفی برای ایجاد این ظرفیت چاره اندیشی کند و بخش علمی و دانشگاهی کشور در ارائه راهکار و بخش اجرایی کشور در سیاستگذاری و تدوین مقررات مناسب کمک نمایند. بدون شک اگر این تغییر ایجاد شود می توان انتظار یک توسعه مناسب با مدیریت مناسب منابع را در بخش کشاورزی و منابع طبیعی کشور انتظار داشت.نظام صنفی یک نهاد غیردولتی و مستقل و متکی به خود است  و لازم است تمام امورات خود را در چارچوب مقررات به انجام برسانداعضای هیأت مدیره نظام موظف به انجام امور نظام هستند و داوطلبانه برای این کار آمده اند و انتظار می رود که در این راه اقدام و فعالیت داشته باشند.*علی شفیعی علویجه، کارشناس ارشد کشاورزی ستاداجرایی نظام صنفي كشاورزي خراسان رضوي...